Ongeluk zit in een klein hoekje ;) :O

Onderweg naar het vliegveld.. Een regenachtige ochtend op 13 januari. We staan in de file en beginnen langzamerhand onszelf voor te bereiden op het scenario "wat als we het niet op tijd halen?". Een aantal prima opties komen aan bod, maar ondanks de prima opties voel ik en ik denk iedereen in de auto (pap, mam en Daan) een oplopende spanningsboog.
Daan moet echt heel erg nodig naar het toilet, dus we stoppen toch maar even snel bij het tankstation. Daan en ik hebben allebei nog niets gegeten en we hebben ook niets te drinken in de auto, dus ik deel tussen neus en lippen door mee dat ik ook even snel naar binnen hups om iets te eten/drinken te halen.
Papa, die achter het stuur was, was op zoek naar een praktische plek waar de auto deze 5 minuten even geparkeerd kon worden. De aandacht voor het parkeren was op dat moment net wat groter dan mijn mededeling. Ik stap een paar seconde na Daan uit de auto met mijn rechterbeen en pap had dit niet door.. Aiii wiel sleept mijn enkel mee over het asfalt. Paniek! :/
Ik ben in shock, voel me erg licht worden, maar ben zeer gefocust. Daan haalt ijs om mijn voet te koelen, mam komt bij me om te kijken en pap kan het bijna niet verdragen zo schuldig dat hij zich voelt! Oh mijn god, waarom en waarom nu?! 3 uur voordat onze vlucht vertrekt !!!!!! Rustig blijven.
Verder naar het vliegveld geracet met een raketijsje op mijn enkel.
Daar aangekomen hebben Liz en Daan alles geregeld betreft het inchecken e.d.. En zijn ik en mam naar de EHBO gegaan. Mijn voet is inmiddels enorm opgezwollen, zeer pijnlijk en blauw. Benoemd naar de zuster hoe laat mijn vliegtuig zou gaan, dus dat het wat haast had. Snel verder gekoeld en even met de arts overlegd. De arts adviseerde om een x-ray te laten maken in het ziekenhuis, oftewel: helaas, je vliegtuig ga je niet halen. Ik benoemde dat ik sowieso de vlucht ging halen, dan maar geen foto. De arts vermoede na wat testjes dat het niet gebroken zou zijn, maar wist het niet zeker.. 2e advies: ga in Thailand naar een goed ziekenhuis en laat daar een x-ray maken. Hier ben ik wel mee akkoord gegaan en zo zaten we dan uiteindelijk toch nog in het vliegtuig. JEZUS. En dan waren we nog niet eens Nederland uit.. Maargoed, beter revalideren in Thailand dan in Nederland.
Om positief te eindigen: ik ben naar het ziekenhuis geweest en het was gelukkig niet gebroken. Wel zat er een oud klein breukje, die ik zelf nooit opgemerkt had, vreemd.. Het was een erg goed en schoon ziekenhuis. Ze hebben mijn voet goed verbonden en ik heb krukken meegekregen, thaise krukken. Ik kon er niet mee lopen en lopen is nog steeds erg lastig. We hebben een rolstoel aangeschaft om toch nog veel te kunnen bekijken in Bangkok. We kijken onze ogen uit! En ik zal in het volgende reisverslag wat meer over de reis vertellen. Nu gaan we even heerlijk uiteten bij 1 van de heerlijke streetfoodkraampjes! Love iT!

Liefs Daan en Vera